Historia obrazu Matki Bożej Łaskawej Patronki Warszawy

Obraz Matki Bożej, trzymającej w dłoniach połamane strzały gniewu Bożego, pochodzi z XVII wieku. Jest barokową interpretacją łaskami słynącej Madonny z Faenzy we Włoszech. Przywieziony został do Warszawy przez arcybiskupa Jana de Torres w 1651 roku, jako dar papieża Inocentego X dla króla Jana Kazimierza.

W tym samym roku dokonano intronizacji i koronacji obrazu. Była to najstarsza na ziemiach polskich koronacja obrazu Matki Bożej. Najświętsza Maryja Panna Łaskawa stała się od XVII wieku Patronką Stolicy, a Jej figurę obnoszono po mieście w celu odwrócenia klęsk i nieszczęść. Np. w 1664 r. wobec grasującej w Polsce zarazy, magistrat Warszawy zarządził szczególne modlitwy przed wizerunkiem Matki Bożej oraz procesję z Jej wizerunkiem. I rzeczywiście zaraza ustała.

W czasie działań wojennych we wrześniu 1939 roku i podczas Powstania Warszawskiego w 1944 roku kościół płonął, a w grudniu 1944 roku został wysadzony w powietrze przez Niemców. Przewidując niebezpieczeństwo, obraz Matki Bożej Łaskawej wcześniej zamurowano w piwnicy Archiwum Akt Dawnych na Starym Mieście, a w październiku 1944 roku przewieziono do Walendowa. Do odbudowy świątyni Ojcowie Jezuici przystąpili w 1948 roku. Dnia 27 lutego 1955 roku obraz wrócił do kościoła przy ul. Świętojańskiej 10 (obok Katedry Św. Jana Chrzciciela). Rekonstrukcję bryły kościoła ukończono w 1973 roku.

W 1970 roku Stolica Apostolska uroczyście zatwierdziła tytuł Matki Bożej Łaskawej Patronki Stolicy, a 7 października 1973 roku Prymas Polski, kardynał Stefan Wyszyński dokonał ponownej koronacji łaskami słynącego obrazu.

W październiku 2007 roku zakończono prace konserwatorskie obrazu, trwające od maja 2006r.

O wysłuchiwaniu przez Matkę Bożą Łaskawą zanoszonych do niej próśb świadczą liczne wota dziękczynne.